بخشی از متن کتاب:

تعريف ناتوانی هوشی طي سال‌ها بارها توسط كارشناسان حرفه‌اي بررسي و تنظيم شده است. نخستين تعريفي كه بعد از (تعريف هبر در سال 1959) پذيرش عام‌تري بين كارشناسان يافت، توسط انجمن آمريكايي ناتوانی هوشی ارائه شده است. بنابراين تعريف، ناتوانی هوشی  عبارت است از «نقص كنش عمومي هوش با دو انحراف معيار زير ميانگين كه با اختلال در رفتار سازشي توأم بوده و در طي مراحل تحول ظاهر مي‌شود» (گروسمن، 1983، ص 11، ترجمه فرهاد ماهر، 1378).

تعريف (AAID انجمن آمريكايي ناتوانی هوشی ) سه مؤلفه مهم دارد: هوش، رفتار سازشي و مراحل تحول.

هوش: كنش‌وري هوشي عمومي معني‌دار از طريق بكارگيري تست‌هاي هوشي ميزان‌شده ارزيابي مي‌گردد.

رفتار سازشي: آسيب‌ديدگي‌هاي رفتار سازشي توسط AAID به عنوان محدوديت معني‌دار در توانايي شخص جهت كسب معيارهاي پختگي، يادگيري، استقلال شخصي و مسووليت‌پذيري شخصي است كه در مقايسه با ساير افراد يك سطح سني و گروه فرهنگي مورد انتظار تعريف شده است (گروسمن، 1983).

دوره تحول: در تعريف AAID، دوره تحول به عنوان دوره زماني بين تولد و هجدهمين سال بعد از تولد تعريف شده است (گروسمن، 1983، ص 1، ترجمه ماهر، 1378).