بخشی از متن کتاب:

گاهی زندگی به‌طور کامل با ما همکاری نمی‌کند و در جهتی نامتعارف قرار می‌گیرد. وقتی از بیمارستان بیرون رفتم تصمیم گرفتم که بیست دقیقه راه تا دفترم را پیاده برگردم؛ من باید فکر می‌کردم که چگونه می‌خواهم در طول این مصیبت به جوزف کمک کنم. هرگز دوست ندارم به افراد بگویم چه‌کاری را بکنند و چه‌کاری را نکنند؛ گمان هم نمی‌کنم کار یک درمانگر این باشد. وظیفۀ ما کمک به مردم برای تصمیم‌گیری است و نه تصمیم‌گیری برای آن‌ها؛ ما آنان را قادر می‌سازیم تا در گذرِ زندگی تصمیمات بالغانه و متفکرانه‌ای را اتخاذ کنند. کمک کردن ما به معنای مشارکت فعالانۀ آنان در پیش و پس تصمیم‌گیری‌هایشان است. کمک به خلق تصمیم و عملی کردن آن، با درنظر گرفتن مزایا، معایب و جوانب نامحسوس که در تصمیم‌گیری و عملی کردن آن قابل پیش‌بینی است….

این داستان‌ها بر فرایند درمانی تمرکز دارند و شامل بسیاری از لحظات ناراحت‌کننده‌ای هستند که در جریان درمان رخ می‌دهند. داستان‌های درمانی را که من اینجا آورده‌ام در حقیقت آن‌هایی نیستند که بهترین یا بدترین نتایج را داشته باشند. آن‌ها تا حدودی درمان‌هایی هستند که مرا در مورد عوامل مهم و مفید در کار با کودکان شگفت‌زده کرده‌اند و به فکر واداشته‌اند. هر یک از این شش کودک مرا به چالش کشیدند تا در مورد جنبه‌های تعیین‌کنندۀ فرایند درمانی بیندیشم. ما تا چه میزان از رهبری یک کودک پیروی می‌کنیم؟ آن زمان که رنجی کودک را تحریک می‌کند تا چه حد او را تشویق می‌کنیم که از عهدۀ آن چالش برآید؟ در چه نقطه‌ای رفتار یکنواخت یا بازی تکراری کودک را مسئله‌ای در درمان در نظر می‌گیریم؟ آیا درمانگر باید ایده‌ای مشخص ازآنچه در یک درمان خاص اتفاق می‌افتد داشته باشد تا به کودک کمک کند؟ شوخ‌طبعی، ورزش و بردوباخت‌ها چه نقشی دارند؟ حضور خود درمانگر دربازی‌ها تا چه حد در این کار نقش مهمی ایفا می‌کند؟ چه میزان درمان بین درمانگر و کودک ایجاد می‌شود؟ چگونه به خاتمۀ جلسه، دستمزد و هزاران سؤال شخصی که در مسیرمان قرار می‌گیرد رسیدگی کنیم؟

این‌ها برخی از سؤالاتی هستند که به آن‌ها پرداخته‌ام و فکر می‌کنم برای اکثر درمانگران کودک مناسب و کاربردی است.