در بخشی از کتاب می خوانیم:

با توجه به تعاریف و مفاهیم اندازه‌گیری و ارزشیابی چنین استنباط می‌گردد که به طور کلی ارزشیابی جامع‌تر از اندازه‌گیری است، به گونه‌ای که علاوه بر جنبه‌های کمی، جنبه‌های کیفی رفتار را در بر می‌گیرد. اندازه گیری، عمل یا فرآیند کمی سازی، سنجیدن و اندازه گرفتن است و از این لحاظ درباره آنچه مورد اندازه‌گیری است هیچ نوع داوری ارزشی صورت نمی‌گیرد، اندازه‌گیری ویژگی‌های فیزیکی مانند وزن و طول بیانگر آن نیست که آنچه اندازه گرفته شده ارزشمند است. به همین ترتیب اندازه‌گیری ویژگی‌های روانی در علوم رفتاری، مانند دانش، خلق و خوی، منش، نگرش نسبت به پدیده‌های گوناگون، حل مساله، و استدلال مکانیکی به خودی خود، به ذات خود متضمن ارزش دادن به این ویژگی‌ها نیست. مقصود آن است که این خصیصه‌ها مورد علاقه پژوهنده است.

اما در ارزشیابی، درست عکس این مطلب صادق است؛ خصیصه‌های مورد مطالعه با دقت برگزیده می‌شود، زیرا این خصیصه‌ها باید معرف ارزش‌های تربیتی باشد. هدف‌های تربیتی بواقع همان ارزش‌های تربیتی و معرف خصیصه‌هایی است که مایلیم در یادگیرنده، پس از رو به رو شدن با مجموعه‌ای تجارب یادگیری، پرورش یابد. این خصیصه‌ها می‌تواند پیشرفت، نگرش نسبت به آنچه تعلیم داده می‌شود، احترام به خود (حرمت نفس)، و پیامدهای بسیاری را که متضمن ارزش گذاری است و به گونه کلی ارزش‌های تربیتی نامیده می‌شود، دربرگیرد.