در بخشی از کتاب روان‌شناسی خودکشی می‌خوانیم:

سبک یادگیری شناختی، اولویت نسبتاً پایایی برای درک و سازماندهی اطلاعات و پاسخگویی به محرک‌هاست. تئوری‌های شناختی که انسان‌ها را آفرینندگان فعال دانش خود می‌دانند، از تقویت سبک‌های شناختی از طریق توسعه‌ی مهارت‌های تفکری در موقعیت‌های درمانی حمایت کرده‌اند. مراجعه‌کنندگان با یادگیری جست‌وجوی معانی و تحمیل ساختارها، می‌توانند روش‌های نوینی برای حل مشکلات فردی و بین فردی خود بیابند. این امر حاکی از آن است که موقعیت‌های درمانی سطحی نشان از عدم اطمینان و غیر مترقبه بودن خواهد داشت تا فرصت‌هایی را برای کشف راه‌هایی برای تحمیل معانی، قضاوت کردن و یا رسیدن به راه‌حل‌های چندگانه فراهم نماید. مراجعه کنندگان به زمان و فرصتی برای صحبت در مورد فرایندهای فکری خود نیاز دارند تا فرایندهای فکری خود را روشن‌تر کنند؛ همچنین راهکارهای حل مسأله خود را انعکاس دهند و به این وسیله به حس عظیم‌ری از کنترل تفکر خود دست یابند. بنابراین، کسب و استفاده از مهارت‌های شناختی، ایده‌ای قدرتمند برای ارتقای تفکر تقویت شده در یک حوزه‌ی درمانی است.

دانش نوین و راهکارهای انتخابی برای تفکر نه تنها از طریق هدایت درمانگر بلکه از طریق گفت و گو، انعکاس و بحث عملی به طور اجتماعی اجرا می‌شوند. تقویت سبک شناختی فرد ممکن است ارتباط قوی با ایجاد یک موقعیت برای یک متفکر خوب بودن داشته باشد؛ زیرا برای حل مشکلات فردی باید مهارت‌ها و راهکارهای خاصی کسب شوند. مولفه‌های جلسات درمانی برای تقویت سبک‌های شناختی، رویکردهایی باز در مورد ماهیت دانش و تفکر و فضایی است که در آن صحبت در مورد تفکر کردن، سوال کردن، پیش‌بینی نمودن، مخالفت کردن و تردید داشتن به طور فعال دنبال می‌شود. بنابراین، تقویت سبک‌های شناختی، توسعه‌ی مهارت‌های حل مسأله و تعدیل انتظارات این افراد برای آینده، دلالت‌ها و مفاهیمی نه تنها برای تفکر مراجعه‌ کنندگان بلکه برای الهام‌بخشی روش‌های تفکری به درمانگرها و همچنین برای ویژگی‌های انسانی جلسات درمانی به عنوان یک تشریک مساعی به همراه خواهد داشت.