در بخشی از کتاب علوم اعصاب شناختی ذهن می‌خوانیم:

سر و کار داشتن من با مایکل گازانیگا و علم عصب پایه شناختی به زمان دانشجویی سال سوم من در کال تیچ برمی‌گردد یعنی زمانی که واحد درسی روان‌شناسی زیستی (سایکوبیولوژی) را برداشتم که توسط پرفسور راجر اسپری تدریس می‌شد. در آن روزها (1963-1964) روان‌شناسی زیستی اصطلاحی بود که برای مطالعۀ‌ روابط ذهن – مغز به کار می‌رفت، رشته‌ای که ما آن را به عنوان علم عصب پایه شناختی می‌شناسیم. بعد از اتمام دوره، دکتر اسپری به اندازۀ کافی لطف و محبت داشت و به ما این اجازه را داد تا این دورۀ‌ ساده و مبتنی بر بیماری را در آزمایشگاه روان‌شناسی زیستی او که در آن اکتشافات اساسی زیادی دربارۀ پایه‌های عصبی شناخت و هوشیاری به عمل آمده بود را به پایان برسانیم. می‌توانم بگویم که این‌ یک تجربۀ‌ بسیار حیاتی دگرگون کننده و تأثیرگذار بود.

در آزمایشگاه اسپری در آن زمان، دو دانشجوی بسیار با استعداد فارغ‌التحصیل شده به نام‌های مایکل گازانیگا و چاگ هامیلتون حضور داشتند که اولین مربی‌های من در روان‌شناسی زیستی شدند. مایکل با دکتر اسپری و دکتر جوزف بوژن مطالعات نوروپسیکولوژی بر روی بیمارانی انجام می‌دادند که تحت قطع رابط (برداشتن بافت عصبی رابط) مغزی برای درمان صرع شدید قرار داشتند و چاک مطالعات پایه‌ای بر کارکردهای جسم پینه‌ای در نخستی‌های غیرانسانی انجام می‌داد. چاک و مایکل با روش‌های شناختی مکملی که داشتند یک گروه ماهری را تشکیل داده بودند. مایکل ابتکار خلاق و پویایی داشت که انگاره‌های برجسته‌ای را تولید می‌کرد. از طرف دیگر، چاک دوراندیش، منطقی و تحلیلی‌تر بود و مانع بیشتر پیشنهاد‌های عجیب ‌و غریب مایکل می‌شد. من اشتیاق زیادی به مکالمات آنان داشتم و همین مکالمات بخش اساسی آموزش اولیه من را شکل دادند.