بخشی از متن کتاب:
بازی مفهومی است که معناهای مختلفی را در بر دارد و شما را در مقابل این پرسش قرار می‌دهد که بازی واقعاً چیست؟ برای فهم مفهوم بازی می‌توان آن را در مقابل مفاهیم غیر از آن قرار داد. در زبان عامه و روزمره بازی به عنوان امری غیرجدی تلقی می‌شود و حتی گفته می‌شود “بازی درنیاور” و مراد آن است که جدی باش. در اینجا بازی به عنوان امری غیرجدی و غیرضروری در نظر آورده می‌شود. همچنین وقتی کسی قصد می‌کند آنچه که “باید” نشان دهد، ظاهر نسازد و ممکن است به بازی دست بزند، اما امیدوار است که طرف مقابل درکی از آنچه که در پس بازی قرار دارد، به دست آورد. حتی در پس چنین بازی‌هایی نیز اهدافی نهفته است که شاید بااهمیت باشد.
شاید افراد به این دلیل به چنین بازی‌هایی می‌پردازند که بازی برای آنان مخاطره کمتری دارد و در عین حال بازیگر میتواند به نحوی خود را بیان و ابراز کند. در این معنا حتی بازی‌های عامیانه که خیلی جدی تلقی نمی‌شوند، نیز از نکات قابل توجهی برخوردارند. پس وقتی افراد نمی‌توانند به صورت واقعی و سرراست تمایلات و افکار خود را نمایان سازند، آن‌ها را در بازی متبلور می‌سازند. در اینجا بازی جنبه روانشناختی پیدا می‌کند.
بازی ماهیتاً ارتباط نزدیک‌تری با کودکان دارد تا بزرگسالان. گرچه بازی‌های بزرگسالان نیز مهم است، اما بزرگسالان تلاش زیادی کرده‌اند تا بازی‌های‌شان را رسمی، جدی و واقعی نشان دهند. ولی کودک و بازی او عدم رسمیتی دارند که مورد پذیرش بزرگسالان است. از همین رو افراد غیربزرگسال آسان‌تر می‌توانند با تلقی غیررسمی بودن بازی از سوی بزرگسالان، بازی را دنبال کنند. کودکان که چنین امری را به خوبی درک می‌کنند، ترجیح می‌دهند زمان بیشتری از اوقات خود را به بازی اختصاص دهند و خود را از فشارهای رسمی دور نگه دارند. کودک، لذت و معصومیت خود را در بازی متبلور می‌کند و در عین حال مشکلات خود را باز می‌نمایاند.
نظر به اهمیت بازی، بسیاری از مربیان و درمانگران بر آن شدند تا از بازی برای درمان و تربیت استفاده کنند. تصور می‌شود که اگر بازی را بتوان به گفتگو به عنوان خصلت انسان پیوند داد، آنگاه میتواند در خدمت فرآیند درمان و تربیت قرار گیرد. از آنجایی که بخش‌هایی از آن چه در بازی بروز داده می‌شود آگاهانه نیست، گفتگوی سقراطی میتواند به افراد آگاهی دهد و درک آن‌ها را نسبت به آن چه در بازی رخ داده است عمیق‌تر کند.
کتاب پیش رو بازی، کودکی و درمان مشاوره‌ای را با هم ترکیب کرده است. جنبه نوآوری کتاب بازی درمانی و مشاوره کودک (Play therapy and child counseling) در درجه اول مربوط به استفاده از روش سقراطی است که هم به درمانگر کمک می‌کند تا از طریق آن مشکلات را تشخیص داده و به درمان آن‌ها کمک کند و هم به کودکان به عنوان مراجع در پرورش معنا و مفهوم‌یابی کمک کننده است.
این کتاب دارای چهار بخش بوده که نویسنده در هشت فصل به مفاهیمی از قبیل بازی، اهمیت و اهداف آن، بازی‌درمانی، تاریخچه، اهمیت و اهداف آن، برخی از نظریه‌های بازی‌درمانی، هنردرمانی، شن‌بازی پرداخته است و در ادامه توضیحاتی از بیش‌فعالی – کم‌توجهی و لالی گزینشی و شیوه‌های تشخیص و درمان آن‌ها ارائه نموده‌اند. در فصول نهم، دهم و یازدهم نویسنده بازی‌هایی را معرفی کرده که ایده بازی درمانگران مطرح بوده و استفاده از آن‌ها بسیار سودمند تشخیص داده شده است. این بازی‌ها صرفاً جنبه لذت و تفریح را نداشته، بلکه برای تشخیص، درمان و یا آغازی برای گفتگو مورد استفاده قرار می‌گیرند. به علاوه شیوه ارائه بازی‌ها نیز متفاوت و نوآورانه است.
