بخشی از متن کتاب:

شالوده ­ی ثروت هر سازمان امروزی را كاركنان در قالب دانش و مهارت و انگیزه‌هایشان تشكيل می‌دهند. بسياري از سازمان‌ها مهم‌ترین عامل بهره‌وری یک سازمان را نيروي انساني می‌دانند و خيلي از سازمان‌ها به اين امر بی‌توجه می‌باشند و حيات خود را در فنّاوری جديد و منابع روزافزون می‌دانند. اين موضوع ازآن‌جهت حائز اهميت است كه در اين سده منشأ اصلي برتري رقابتي، فنّاوری جديد نخواهد بود، ابتكار عمل، خلاقيت، تعهد، جلب حمايت و مشاركت كاركنان خواهد بود كه در سايه ­ی توانمندسازی به دست خواهد آمد. سازمان‌های جامعه و در رأس آنها سازمان آموزش‌وپرورش به‌عنوان ‌یکي از متوليان پرورش نيروي انساني همان‌گونه كه به مقابله با چالش‌های كاري می‌روند و بهینه‌سازی مستمر را در اولويت قرار می‌دهند، نياز بيشتري به حمايت و تعهد كاركنان و درگير كردن آنها در كار احساس می‌کنند.

در سطح اجراي برنامه‌ها و اهداف درسي و پرورشي، مربيان امور تربيتي مدارس به‌عنوان پرچم‌دار پرورش همه‌جانبه‌ی شخصیت نسل‌های آینده ایران‌زمین و يا به‌عبارت‌دیگر‌ سفیر و مبلّغ انتقال ارزش‌های ملی و اسلامي کشور ايران به دانش آموزان، وظيفه­ ي بس دشوار در انجام مأموریت خود در قبال جامعه و به‌ویژه رقبای خارجی داشته و دارند؛ اين رقبا با اهداف متفاوت سیاسی و فرهنگی روزبه‌روز با پرداخت هزینه‌های گزاف و استخدام امكانات مادي و انساني فراوان فرهنگي اقدام به گسترش و رواج فرهنگ موردنظر در ميان کودکان، جوانان و نوجوانان نموده‌اند. بدین‌جهت مربيان امور تربیتی با توجه به وظايف شغلی‌شان به‌ناچار برای مقابله­ با هجوم فرهنگي همه‌جانبه و کمک به سازگاری جمعی و فردی و خود راهبری شخصی جامعه­ی دانش­ آموزی، می­ بایستی آمادگي به‌روزی داشته باشند؛ بدیهی است در صورت عدم آمادگی و نیز عدم توجه متصدیان نظام آموزشی به امر توانمندسازی مربيان براي پاسخگويي به شرايط مذكور، زمینه­ ی اتخاذ تدابير و پاسخ‌های نامناسب و ناكافي در مقابله با معضلات فرهنگي و تربیتی و به‌ویژه موارد پیش‌بینی‌نشده از سوي مربیان را فراهم می‌کند؛ اين امر می‌تواند به‌طور ضمني احساس ناخوشايندي و ناکارآمدی را به اين نيروي انساني ويژه از نظام آموزش‌وپرورش القاء و به‌تدریج زمينه­ ساز نارضايتي شغلی‌شان را فراهم می‌آورد؛