مقدمه کتاب

بسياري از روانشناسان از مدت‌ها قبل بر اين عقيده بوده ‎اند كه همۀ افراد خواه تعلیم‌دیده باشند يا نباشند به هنگام كشيدن يا رنگ كردن يك تصوير ناخودآگاه شمه ‎اي از وضعيت عاطفي خود را بيان مي‎كنند. سيمون^[1] در سال 1876 ضمن پژوهش دربارۀ (تخيل ديوانگي) وجود نوعي رابطه ميان نقاشی‌ها و نشانه ‎هاي رفتاري بيماران شديداً آشفته را مورد توجه قرار داد (گوديناف)^[2]، در سال (1926) عمدتاً به سنجش هوش از طريق نقاشي مي‎ پردازد و خاطرنشان مي‎كند تحليل نقاشي كودكان براي ارزيابي عاطفي آن‌ها به کار می آيد.

كان مك‎اوور يك آزمون نقاشي به نام كشيدن يك شخص ‎(DAP) را در سال 1949 طراحي كرد. در اين آزمون يك صفحه كاغذ ‎(A4) با يك مداد نرم و پاك ‎كن در اختيار آزمودني قرار مي‎گيرد و از او می­خواهند كه تصوير يك شخص را بكشد، هنگامي كه كشيدن اين نقاشي به پايان رسيد يك صفحه كاغذ سفيد ديگر به وی داده مي‎شود تا جنس مخالف تصوير قبلي را بكشد. (مك اوور) معتقد بود كه كودك در نقاشي ‎هايش ذهنيات خود را فرافكني مي‎كند؛ ولي نقاشی‌ها را بيان جنبه ‎هايي از شخصيت مي‎داند كه دائمي ‎تر و پايدارتر از حالات عاطفي گذراست و چهره‎اي كه اول آزمودني مي‎كشد منعكس‎ كنندۀ همانندسازي نقش جنسي اوست.

اليزابت كوپنيز در سال 1968 رويكرد بسيار متفاوتي از جنبه ‎هاي عاطفي بيان نقاشي ارائه مي‎دهد وي بر اساس نظريۀ روابط بين فردي (ساليوان) كار خود را بر اين فرض بنيان می نهد كه نقاشي چهرۀ انسان در درجۀ اول بازتابي از سطح تكامل و مناسبات بين فردي كودك يعني نگرش او نسبت به خودش و اشخاص مهم ديگر در زندگي اوست. به نظر (كوپينز) نقاشي بيش از آنكه نمايشگر خصوصيات شخصيتي پايدار باشد بازتابي از حالات عاطفي جاري است. وي برخلاف مك ‎اوور از هر كودك يك نقاشي مي‎گرفت و با استفاده ازكار مك ‎اوور شاخص عاطفي را در نقاشي كودكان تعیین مي‎كرد كه غالباً در نقاشي كودك پريشان بيش از كودك بهنجار ديده مي‎شود.

[1] simon,w,E

[2] Goodenagh,F